Start w konkursie na Bloga Roku i przesunięcie mnie przez organizatorów do kategorii Lifestyle zmusiło mnie do zastanowienia się, czy chodzenie po górach to już styl życia, czy zwykłe hobby i pasja? Pisałem już tutaj teksty, czym są dla mnie góry oraz dlaczego chodzę po górach, więc nie będę się powtarzał, każdy może zajrzeć. Szukając odpowiedzi na postawione pytanie doszedłem do wniosku, że zdecydowanie TAK, poznawanie gór i wędrówka po nich, która zdaje się będzie trwała, póki sił starczy jest sposobem na życie – stylem życia. To proste, każdą wolną chwilę, poza pracą, każdy czas wolny od innych obowiązków, domowych, czy też rodzinnych wykorzystuję na wyjazdy w góry, planowanie takowych, albo zapisywaniem na tym blogu, aby nie odeszły w zapomnienie.
Jeśli coś tak bez reszty pochłania człowieka, myśli, serce, codzienność zwyczajnych dni w domu, to już to chyba można nazwać stylem życia, pomysłem na ciekawe przeżycie swojego czasu na tym ziemskim padole. Każdy z nas wybiera, jak chce żyć, co robić w czasie wolnym, jak wypoczywać, aktywnie, czy inaczej. Każdy ma jakieś zainteresowania, hobby, coś co mu sprawia frajdę. Jeśli w tą pasję wkładamy całe swe serce, zaprzęgając też rozum do działań w tym kierunku, jeśli kochamy to co robimy i działania te ukierunkowują nasz świat w tym jednym kierunku, to jest już nasz świadomy wybór, po prostu nasz STYL ŻYCIA. Możemy oczywiście mieć wiele zainteresowań w swoim życiu, jako gatunek homo sapiens, ciągle się rozwijamy i szukamy ciągle czegoś nowego, swojej drogi, nieraz długo nie potrafimy jej znaleźć, ale jak rzekł kiedyś jakiś mędrzec, człowiek nie potrafi złapać kilku srok za ogon i każdej poświęcić tyle samo uwagi. Natomiast, jeśli jednej sprawie poświęcimy cały swój czas i jej oddamy wszystkie swe siły i całe zaangażowanie, to będziemy naprawdę w tym dobrzy, co robimy, czemu się poświęcamy!
Ja odnalazłem swoją drogę i swój sposób na życie, mogę powiedzieć swoją filozofię, jak szczęśliwie przeżyć dany mi czas. Robię to co daje mi radość i to jest najważniejsze, pozwala przetrwać życiowe zawirowania. Każdemu życzę, żeby odnalazł swoją ścieżkę życia, odnalazł swoje przeznaczenie, bo tylko wtedy spełnimy swoje człowieczeństwo do końca. Nie można być nijakim, kochać coś połowicznie, nie tędy droga. Odnajdźmy nasze miejsce w życiu, a spłynie na nas spokój i moc. Przekonamy się wtedy, że to co robimy jest dla nas dobre i nic już nie potrzebujemy do szczęścia. Oczywiście trzeba mieć marzenia, one są naszym motorem, ale niech napędzają nasz silnik w tę stronę, którą sami wybraliśmy jako cel i spełnienie nas. Ja realizuje swoje małe marzenia, poznaję po trochu wyśniony, magiczny świat gór i to mi daje spełnienie. Wielu z Was zapewne rozumie to i też tak czuje jak ja. Ta bajeczna cząstka wszechświata, tam w górze, ponad naszymi głowami jest także spełnieniem Waszych oczekiwań i pragnień.
Więc zadzierajmy nosy w górę i wypatrujmy najwyższych szczytów w naszym otoczeniu, jeśli zdobycie ich sprawia nam nieopisaną radość, która wystarcza na wiele dni, również tych przeżytych w dolinach. Góry – w tym słowie jest dla mnie wszystko najważniejsze, miłość, szczęście, spełnienie, marzenia. To mój styl życia, który wyrażam też nieodpartą chęcią dzielenia się tym swoim, upragnionym, pięknym i czarującym światem z innymi. Zawsze pragnąłem pokazywać moje góry innym jako coś pozytywnego, spokojniejszy sposób na życie, taką odskocznię od cywilizacji do samego serca pięknej natury i wyciszonej przyrody. Ale o tym już było, odsyłam do linków na początku tekstu. Już dwa wieki temu poeci, osoby wrażliwe, o duszy artysty, podczas zetknięcia się chociażby z Tatrami, rozpisywali się o tych cudach natury, bajkowym świecie, takie wrażenie wywarł na nich ten zdawałoby się zimny i groźny z daleka świat. Dlatego u mnie znajdziecie tyle poezji górskiej, bowiem czuję tak jak oni. Kiedyś, ponad dwadzieścia lat temu, zagłębiłem się w ten górski świat i zrozumiałem, że to Mój RAJ. Ja już nie muszę szukać, a Wy? Odnalazłem swój spokój, oazę ciszy i szczęście. Czego i Wam życzę, tej radości, cokolwiek Was podnieca…Z górskim pozdrowieniem
Marcogor
fotografie: WiktorBubniak.pl